بەشێک لە لاوژەی گلــــــگامێش

ستونی یەکەم
بۆ ئەنکیدو، هاوڕێ و هاودەمی
گلگامێش بە کوڵ گریا و وێڵی بیابان بو، لە بەر خۆیەوە ئەی الوانەوە:
“ئەگەر منیش مردم، ئایە چارەنوسی منیش وەکو ئەنکیدو نابێ؟
خەم و پەژارە چۆتە ناخی گیانمەوە
لە مردن تۆقیوم، ئەوەتا وێڵی دەشت و دەرم
ئەچوم بۆ الی ئوتناپیشتیم کوڕی ئوبار توتو
بە هەنگاوی خێرا
لە دەمەوئێوارەدا کە گەیشتمە بناری چیاکان
شێرم بینی ترسم لێ نیشت
سەرم هەڵبڕی بۆ سین و نوێژم بۆ کرد
لە گەورەی خواکان پاڕامەوە پشتیوانم بێ و دڵنیام کا”
دەمەوئێوارە هەڵئاژیا خەونێکی ناخۆش هەڵی سان
شێرەکانی لە دەوری خۆی دی لە بەر تریفەی )سین( مانگ دا تەپاوتلیان ئەکرد
دەستی دایە تەورەکەی و شمشێرەکەی لە کێالن هەڵکێشا
تیرئاسا هەڵی کوتایە سەریان
تێی سرەواندن و راوی نان
ئینجا گلگامێش گەیشتە کێوێکی گەورە
……
کێوەکە ناوی ماشو بو
پیا هەڵ زنا تا گەیشتە لوتکە
ئەو کێوەیە کە هەمو رۆژێ پاسەوانیی هەڵهاتن و ئاوابونی هەتاو ئەکا
لە سەرەوە ئەگاتە گومەزی ئاسمان و
لە ژێرەوە سنگی ئەدا لە جیهانی خوارو
پاسەوانەکانی دەرگاکەشی دوپشکەپیاون
کە ترس و دڵەراوکێ ئەنێرن و نیگاکانیان مردن
دەسەاڵتە ترسناکەکەیان بە سەر کێوەکان دا زاڵە
کە پاسەوانیی هەتاو ئەکەن لە هەڵهاتن و ئاوابونی دا
کە گلگامێش بینینی لە ترسا رەنگی روی زەرد هەڵگەڕا
بەاڵم خۆی راگرت و لێیان نزیک بوەوە
یەکێ لە دوپشکەپیاوەکان ژنەکەی بانگ کرد، پێی وت:
“ئەوەی هاتۆتە المان جەستەی لە کەرەستەی خوایە؟”
ژنی دوپشکەپیاوەکە وەاڵمی مێردەکەی دایەوە وتی:
“بەڵێ دوبەشی خوایی و بەشێکی مرۆییە”

سەرچاوە : کتێبی بە دەم ڕێگاوە گوڵچنین, کتێبـــــی یەکەم